مبارز راه روشنایی
متشکرم به دلیل اینکه از مطالب وبلاگ بدون اجازه از نویسنده استفاده نکردید.
مبارز راه روشنایی
متشکرم به دلیل اینکه از مطالب وبلاگ بدون اجازه از نویسنده استفاده نکردید.دل نوشته
شب هنگام...
آن دم که جهان در خواب فرو رفته...
آسمان با تمام هوشیاریش...بیدار است
شب ژرفای خویش را در سکوت می ریزد
بنگر.....
روزنه های نور از پس پرده دنیا.... دروازه های عالم معنا...
ستاره ها را میگویم...خود را نشان می دهند...
به روی آنانی که با چشمانی شسته و تر...می نگرند
شب.....
با مداد نور بر دیوار تاریک وجودم می نویسد
هر آنچه که دلش می خواهد...
می داند که ویران می شوم...
دلم تاب اینهمه معنا ندارد....
مرا با حقیقت حرفهایش پر از حس رهایی میکند....
می داند من اهل زمینم....
در پاهایم زنجیر..در گلویم طنین آزادی در تبعید و محکوم به سکوتم....
مرا با حرفهایش پر از بغض تنهایی میکند...
شب....
مرا امشب مهمان خویش خوانده وسخاوتمندانه گلهای آرامش میبخشد....
و در امتداد صبح مرا به خانه ام بدرقه میکند....
(نسیم)
دل نوشته
گاه می توان .....
بر بستر نت موسیقی برخاسته از ساز نشست و در دنیا نور و زیبایی سفر کرد...
گاه می توان ...
با بوییدن عطر سیب...عطر چای گرم چه بی پرده به درک زندگی رسید...
گاه می شود...
از نگاه کودک به شهر پاکی مسافر شد....
گاه می توان....
با نوازش دستی صمیمی و بی ریا...
احساس ناب بودن کرد...
گاه می شود...
در پی آرمانت پیله بست و در پس درد و دلتنگی...
پروانه شد...
گاهی.....
از لبخند نگاهی ژرف و ساده....
رهگذر آرامش شد...
گاهی....
شنیدن صدای پای پرنده بر زمین
قلبت را برای زندگی به تپیدن می رساند....
(نسیم)
دل نوشته
دوستش دارم موج وحشی را
آن دم که با تمام شورش برای زندگی
به صخره سخت میخورد
میبوسدش...میشکند...قطره میشود...میخندد....
آن دم که رها میگردد...خود میشود...
و با پرشش به آسمان
رهایی را حس میکند و باز به دریا می ریزد
او به دنیا می آموزد زیبا زیستن
حق کسانی است که برای آسمانی بودن
دردها برایشان جنسی از عالم معنا دارند....
(نسیم)
دل نوشته
نفسهایت را بشنو...
گوش فرا ده به آنچه که نفست میخواند....
آوازش را بشنو...
حرفهایش را با گوش جانت...با دلت بشنو...
نفست آرام و بی پروا به تو خواهد گفت که هستی...
(نسیم)
دل نوشته
از پشت پنجره باران زده اتاق...
میشود عابری را دید که با چتر در خود پیچیده تنها میرود
میتوان پرنده را که در پی شاخه ی درخت ....زیر برگ سخاوتمندی پناه میجوید را تماشا کرد......
میتوان جریان لطیف...عطر خوش...چه ساده خدا را دید
باران....همیشه ببار
نبض پنجره اتاق را بگیر وبا سرانگشتان سخاوتمندت شیشه را سرشار از حس خوب بودنت کن...
بگذار چشمهایم شسته باشد....از امتداد شیشه ....
ببار...ببار...
مرا به فراسوی بودن ببر...
انجا که معنای بودن عزیز است و نزدیک....
تو میباری باران
و از خود نمیپرسی قطره هایت در عمق گل جای دارد
یا که در نوک پرنده ای تشنه....
ببار.....بگذار یادم بماند هنوز اسمان بی انتهاست.....
(نسیم)