صلح

گاهی انسانها در رویارویی و مشاهده اتفاقات بزرگ یا کوچک زندگی متوجه نیازها و تمایلات اصیل انسانی خویش میشن و لحظه ای به درون خودشون با دید بهتری توجه و تمرکز میکنن، مثل اتفاقات بزرگی  همچون پدیده مرگ، ترس، بیماری یا اتقاقات کوچک مثل جوونه زدن یه دونه از میان آسفالت خیابون، دیدن عکس، فیلمهای ژرف و گوش سپردن به یک موسیقی غنی، شنیدن یه سخن یا خوندن یک کتاب خوب...

چند وقت پیش به طور اتفاقی ، مشاهده عکس جالبی، متاثرم کرد.

حس خوب مهر ورزیدن و درپی آن آرامش و امنیت بخشیدن به انسانی دیگر که از رنگ و نژاد متفاوتیست.

صلح،بزرگترین موهبتی است که  خداوند به هستی عطا کرده و  زمانی  را که با صلح در درون خویش، به سر میبریم میتونیم به اطرافمون هم این حس ناب انتقال داده و به درک درستی  از اینکه در دنیا جای کافی برای همه ما هست و نیازی به دشمنی نیست،رسید.

ما میتونیم فارغ از  هر جایگاه و مقام دنیوی، با روحی آرام، مهربان و ساده، خالی از هر گونه پیچیدگی با روح جهان و هستی  هماهنگ شده و در پی تضادها به وحدت برسیم.

در قرآن کتاب آسمانی ما، خداوند می فرمایند: گرامی ترین شما نزد ما، با تقوا ترین شماست.

تقوا همان انگیزش الهی است*

تقوا،میل به خوبی ها فارغ از هر حس خود برتر بینی و غرور است.

---

*برگرفته از کتاب ((بررسی ضابطه مندی کمال انسان در قرآن        نویسنده: نستوه جهان بین))