دل نوشته

شب هنگام...

 آن دم که جهان در خواب فرو رفته... 

آسمان با تمام هوشیاریش...بیدار است 

شب ژرفای خویش را در سکوت می ریزد  

بنگر..... 

روزنه های نور از پس پرده دنیا.... دروازه های عالم معنا... 

ستاره ها را میگویم...خود را نشان می دهند... 

به روی آنانی که با چشمانی شسته و تر...می نگرند  

شب..... 

با مداد نور بر دیوار تاریک وجودم  می نویسد 

هر آنچه که دلش می خواهد... 

می داند که ویران می شوم... 

دلم تاب اینهمه معنا ندارد.... 

مرا با حقیقت حرفهایش پر از حس رهایی میکند.... 

می داند من اهل زمینم.... 

در پاهایم زنجیر..در گلویم طنین آزادی در تبعید و محکوم به سکوتم.... 

مرا با حرفهایش پر از بغض تنهایی میکند...  

شب.... 

مرا امشب مهمان خویش خوانده  وسخاوتمندانه گلهای آرامش میبخشد.... 

 و در امتداد صبح مرا به خانه ام بدرقه میکند....  

(نسیم)