آوای طبیعت

آن هنگام که به آوای طبیعت گوش می دهم

در میابم.....

برگ ها از درخت خویش رها میگردند

در آندم که با تمام وجود 

بوسه پاییز را بر تن عریان خود،حس میکنند

ماهی ها، فلسفه زلال ساده بودن را

 در لمس لطیف آب  می آموزند

کوه....

قلبش، استوار است...

زیرا از ((شعار ریزش)) به دور مانده....

ساحل آرام است...

اما دلش پر زغوغای جزر ومد زندگیست.....

پرنده....

آزادگی را در پرواز از خاک آموخته....

به پروانه بنگر

که زائر سفر مقدس  (( بودن تا شدن ))  است...

در جهان پیله اش از درد به خود میپیچد...

دانه را میبینی؟

که به عشق رویش سبز

در تب گرم نیاز، می سوزد؟

نسیم